Gülden Karaböcek, ablası Neşe Karaböcek ile ilgili 50 yıllık sessizliğini bozdu!
Ünlü müzikçi Sevinç Karaböcek, hayat öyküsünü kaleme aldığı “İşte Benim Masalım” isimli kitabını okurlarıyla buluşturdu.
Kitabın tanıtımında çarpıcı açıklamalarda bulunan Karaböcek, yaşadığı acı kayıpları ve kızgınlıklarını lisana getirirken, kardeşi Gülden Karaböcek’i affetmediğini söylemişti. Bu açıklamaların akabinde gözler Gülden Karaböcek’e çevrildi.
Yıllardır bu bahiste suskunluğunu koruyan Gülden Karaböcek, 50 yılın akabinde “Neler Oluyor Hayatta” program koordinatörü Reyhan Şan Tunaboylu’ya konuştu.
Olayların asla anlatıldığını üzere olmadığını söyleyen ve pişmanlıklarını lisana getiren Karaböcek’in değerli açıklamalarından satır başları şöyle:
“OKUMADIM LAKİN OKUYACAĞIM”
“Kitabı aldı kızım ancak daha okumadım, zira şimdi vaktim olmadı. Oradan oraya koşturuyorum konserlere, yoruluyorum. Okuyacağım. Benimle ilgili yazılanları önemsiyorum. Doğruyu yazmış mıdır, bilmiyorum. Okumam lazım. Kitapta yazılanlarda palavralar varsa da rastgele bir reaksiyonum olmaz zira ben onun üzere bütün gerçekleri ortaya döküp ailemin rezil olmasını istemem. Yani, bu çok makûs olur şayet ben de bir şeyleri ortaya dökersem. Bu yüzden istemiyorum. Ortada büyük bir oyun var hem de.”
“BENİ BU EVLİLİĞE MECBUR ETTİLER”
Gülden Karaböcek “Neden eniştenizle evlendiniz?” sorusunu da şöyle yanıtladı:
“Bu kıssa uzun. Çok derin, çok ince, çok ayrıntılı anlatmam gerekir. Onu da burada yapmak istemiyorum. Yani bir aşk sorunu falan yok. Olayı bu türlü yansıtmak işine geldi. Mecbur etmeselerdi beni bu evliliğe. Evet, mecbur edildim. Ve ablam mecbur etti.”
“AŞK YOKTU, ABLAM MECBUR ETTİ”
“Ablam beni ortaya döktü, adımı afişe etti herkese. Rezil etmeye çalıştı. Bir taşla kaç tane kuş vurmaya çalıştı! Hem beni sahneden yoksun edecekti, halkın gözünde küçük düşürecekti, hem de benden kurtulacaktı. Mağdur bir bayanı oynayacaktı. Ve o denli de oldu. Sokakta bıraktırmasaydı aileme, anneme, babama Onlara kötüleyip beni sokakta bıraktırdı. Ne eniştem ne de ben birbirimize aşık olmadık. Öylesine, olayların akışında gitti her şey. Ben tek başıma kaldım. Kimsem yoktu. Gidecek yerim yoktu, parasızdım. Mecbur kaldım. Eniştem yani sonradan eşim olan kişinin de kendi planları varmış. Ben bunu çok sonra anladım. Birinci başta güya bana yardım etmek istiyormuş üzere davrandı. Sonra birlikte plak yaptık lakin emeğimin karşılığını vermedi, hakkımı ödemedi, bana tek kuruş vermedi. Bir konut tutmak istedim, dayanak olmadı. Kendi başıma bir hayat kurmak, bir mesken açmak istedim. Yeniden yardım etmedi. Ablam bir taraftan, ‘evlensin, ortada kalmasın, artık evlensinler, ismi çıktı, onu kimse almaz’ diye gazete röportajları verdi. Daha ayaklarımın üzerinde yeni yeni durmaya çalışan, albümler, 45’likler yapmaya çabalayan biriydim ben. Atilla Bey ile birebir konutu paylaştık lakin o yeniden dışarıda kendi hayatını yaşıyordu. Evliliğimiz 12 sene sürdü. Bir çocuk da oldu. O kadar. Ortak bir çocuğumuz var. Zati onlar boşanmaya karar verdiklerinde ben babamla turnedeydim. Hiç haberim bile olmadı. Karşı taraf hiçbir şeyi dolduramıyor. Yalnızca ‘beni aldattılar, şunu yaptılar, bunu yaptılar’ diyor. Dediği tek şey bu. Öbür bir ayrıntı var mı? Lakin öteki şeyler var. Bu sır benimle gidecek. Kimse büyük konuşmasın. İnsanların başına ne geleceği muhakkak olmaz. Herkesin evladı var. Başlarına ne gelebilir, kimse bilmiyor.”
“ÇOK PİŞMANIM, KEŞKE HİÇ DOĞMASAYDIM”
“Bu evlilikten Gülden Karaböcek ne kadar pişman oldu?” sorusunu da şöyle yanıtladı:
“Kınamak çok kolay bir şey. Olağan ki pişmanım. ‘Keşke doğmasaydım’ diyorum daima. Ablam alışılmış ki beni affetmeyeceğini söyler zira affederse artık mağduriyeti biter. Artık bakın… Nefret ettiği bir insanın sayesinde plak yapıyor. Bir müzik söylemiş, klip çekiyor, kitap çıkarıyor. Fırsata çeviriyor işi. Para kazanmaya çalışıyor. Ben olsam tenezzül etmem.”
“BENİ AFFETMEZ, ZİRA AFFESERSE MAĞDURİYETİ BİTER”
“Oğlu için ağlıyor, lakin bana ağlıyormuş üzere yapıyor. Oğlunun öldüğüne ağlıyor. Elli yıldır ağlamıyordu. Amerika’da oturuyordu. Pek yeterliydi. Babam, bana bu soyadını verdiği için onun cenazesine gelmedi. Babamı sevmedi. Bana art çıktığı için babamdan nefret etti. Babam bana her hususta takviye oldu. Hayattayken niye bu kitabı çıkarmadı? Ben alıştım artık suçlanmaya. Artık bana hiçbir şey ‘şey’ üzere gelmiyor. ‘Beni üzmüyor’ diyebilirim yani. Çok üzüldüm. Artık üzülmek istemiyorum. Hani ‘Doğduğun mesken kaderindir’ derler ya Tıpkı benimki de o denli işte. Kaderimmiş benim doğduğum konut. Keşke kardeşi olmasaymışım. Ben çocukluğumu yaşayamadım. Genç kızlığımı yaşayamadım. Hiçbir şeyimi yaşayamadım. Evlendiğimde 20 yaşındaydım. Bir gün sabah kalkıp ‘Eniştemle evleneceğim’ demedim olağan ki. Bitti esasen. Gelmişim 70 yaşıma. Bundan sonra olsa ne olur, olmasa ne olur? Beni Allah tutuyor. Allah beni seviyor ki hâlâ ayaktayım. Allah doğrunun yanındadır. Yanlışın yanında olmaz.”
“ÇOK ÖZLEDİM ABLAMI”
Ünlü sanatçı “özlediniz mi?” sorusuna ise şöyle karşılık verdi:
“Özlemez olur muyum? Natürel ki özledim. Onun o yumoş yanaklarını öpmek isterim. O beni mezara kadar affetmiyor ya… Ömrümüzün sonuna geldik zati. İkimizin de ayağı çukurda. Kimin evvel gideceği muhakkak değil. Lakin mahşerde, Allah’ın huzurunda her şey ortaya çıkar. Ben mahalle tellalı üzere çıkıp anlatamam. Benim o denli bir tabiatım yok.”
