Psikolojik dram Sörfçü ile kült klasikler Baba ve Baba 2 vizyonda: Kayıp zamanın peşinde
“Bir dalgayı durduramazsın, saf güçle doludur. Her şey bir kırılma noktasına yanlışsız ilerler” der adam oğluna Luna koyunda. Gençken babası ona burada sörf yapmayı öğretmiştir, çocukluk konutunu satın almaya gelen Sörfçü tıpkı koyda oğluna sörf yapmayı öğretecektir. Boşanmanın eşiğindedir, oğluyla ilgisini güçlendirmek ister.
Karşışına Koy Çocukları isimli çete çıkar, önderleri Scally “Burada yaşamayan burada sörf yapamaz” der, Scally bir alfadır, Sörfçü ise beta erkektir. Scally çağdaş toplumun erkekleri yumuşattığını düşünür, ona nazaran yumuşak toplumdan zayıf erkekler çıkar. Sörfçü oğlunun gözü önünde aşağılanır. Çetenin yıldırmaları sürer. Koyda kalıp tarikatla uğraş eden Sörfçü tinsel bir seyahate çıkar, gençliğinde kaybettiği vaktin peşindedir. İrlandalı direktör Lorcan Finnegan (Vivarium, Nosebo Etkisi) Sörfçü’nün maksadına ulaşmak için neleri göze alabildiğini izleyiciye teğe bir aktarır. O denli bir an gelir ki Sörfçü bastırdığı ilkel hisleri salar, içindeki canavarı hür bırakır. 1970- 80’li yıllarda Avustralya’da çekilen düşük bütçeli sinemaların estetik dokusuna emsal bir anlatım lisanıyla Finnegan 70’lerin jeneriklerini, efektlerini, zoomlarını, kadraj deformasyonlarını, pırıldamaları kullanarak Avustralya Yeni Dalga Akımı’na hürmette bulunur.
DOĞANIN GÜCÜ
Ana karakter Sörfçü’nün emeline ulaşmak için evvel her şeyini yitirmesini, akabinde toparlanmasını anlatan ruhsal dram The Swimmer (Aşıklar, Frank Perry/1968), Wake in Fright (Ted Kotcheff /1971) Picnic at Hanging Rock (Hanging Rock’ta Piknik, Peter Weir/1975), Long Weekend (Colin Eggleston/ 1978) sinemalarını anımsatır. Toksik erkekliği, kabileciliği, ayrımcılığı eleştiren, tabiatın gücünü yücelten sinemanın oyuncu takımı çok başarılı.
Sörfçüd’e Nicolas Cage sonunda derinlikli bir karaktere bürünmüştür. Scally’de 2 Temmuz’da hayatını yitiren Julian McMahon tarikat başkanında güçlü bir performans stantlar. Yardımcı rollerde Nicholas Cassim, Justin Rosniak, Finn Little var. Avustralya’nın renkli, yabanî tabiatı sinemanın ana karakteridir, doğa-gün batımı imajları şiirsel niteliktedir. Deniz, toprak, rüzgâr, alevler, tabiat iç içedir, gerçekle düş ortasında gidip gelen karakterler akışkanlaşır, ele geçirilemezler.
‘BABA’ SİNEMASI 53 YAŞINDA
“The Godfather/Baba organize hatalar hakkında yapılan sinemaların mihenk taşı oldu” demişti The Exorcist’in (Şeytan) yönetmeni William Friedkin. Sinema Amerikan sinemasının tarafını değiştirdi, Amerikan kültürünün ayrılmaz bir modülü oldu, imalcileri, yeni direktörleri etkiledi. Hollywood’un problemli bir vaktinde yapıldı, 1960’ların sonunda değişim güçleri yaşlanan sinema kesimini tehdit ediyordu. Kesimi yaratan birinci öncüler stüdyolarını büyük şirketlere satınca Francis Ford Coppola ile George Lucas San Francisco’da küçük bir şirket kurdu.
1970’te sinema izleyici sayısı düşüktü. En büyük stüdyo Paramount’un tepe yapacak bir sinemaya ihtiyacı vardı. Mario Puzo’nun yazdığı Baba’yı çekmeyi Elia Kazan, Costa Gavras, Arthur Penn, Richard Brooks reddetti. Coppola sineması aile tarihi, ABD’deki kapitalizmin metaforu olarak anlattı. Stüdyo evvel Marlon Brando’yla Al Pacino’yu istemedi, lokantadaki katliam sahnesini gördükten sonra şirketin kararı değişti. Baba tıpkı vakitte mafyayı içeriden anlatan birinci üretimdi. Tragedyadaki üzere karakterler onur, sadakat, adalet, vazife şuuruyla hareket ediyordu. “Amerikan Rüyası”na ulaşmak isteyen Corleone ailesi hayatta kalma savaşını sürdürür. Vito Corleone ölünce yerine oğlu Michael geçer.
Baba 2 bir çöküş sinemasıdır, Michael babasından daha acımasız, gaddar olur. İki sinemada devrin en düzgün oyuncuları yer aldı: Marlon Brando, Al Pacino, James Caan, Robert Duvall, Diane Keaton, Talia Shire. Amerikan Sinema Enstitüsü, Baba’yı Yurttaş Kane’den (Orson Welles/ 1941) sonra en uygun sinema seçti. 51 ve 53 yıllık Baba (1972) ile Baba 2 (1974) sinematografik mükemmeliğini koruyor, müdafaayı da sürdürecek.
