Türk rock müziğine, genç ve taze bir ışık doğuyor: Onlar ‘Son Kalanlar’

90’lı yıllarda tepeye ulaşan Türk rock müziği, dalın dijitalleşmesiyle birlikte, bilhassa rap/hiphop ve elektronik müzik üzere tiplerin ön plana çıkmasıyla popülerliğini büyük ölçüde yitirdi. Türk rock’ı son 10 yılda Türkiye’de yükselişe geçen “alternatif rock”la biraz canlandı.

Geçtiğimiz aylarda, tesadüfen sahnelerini izleme fırsatı yakaladığım “Son Kalanlar” kümesi, “Türk rock müziği bitiyor mu” sorusuyla endişelenen zihinlere, “Hayır, Türk rock’ında son kalanlar biziz” dercesine seslerini duyurmaya başlıyor. Mimar Sinan Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Sanat Tarihi kısmı öğrencisi 26 yaşındaki Celal Dikmeci ve Yeditepe Üniversitesi İşletme Kısmı mezunu, 24 yaşındaki Orkun Çelebi’nin bir ortaya gelerek oluşturduğu Son Kalanlar, geleceğe emin adımlarla yürüyor.

Müzisyen ve prodüktör Övünç Dan’ın “Türkçe kelamlı hafif gotik müziği” olarak tanımladığı proje olan “Kana Kana”, geçtiğimiz aylarda Roxy’de bir konser vermiş, Son Kalanlar da öncesinde sahneye çıkmıştı. Bense tesadüfen oradaydım. Fakat Celal Dikmeci ve Orkun Çelebi’nin genç yaşlarına rağmen kendinden emin tutumları, sahne hâkimiyetleri, müzikleri kusursuz bir biçimde dinleyiciye yansıtmaları etkileyiciydi.

‘KALICI OLMAK İSTİYORUZ’

Dikmeci ve Çelebi ile gazetemizde bir ortaya geldik. Son Kalanlar’ın solisti Dikmeci, çok farklı müzik tiplerini dinlediklerini, fakat onları bir ortaya getiren cinsin grunge müzik olduğunu söylüyor. Birinci dinlediğim an, müzik yapılarının Mor ve Ötesi ve Redd kümelerinin müziğini andırdığını söylüyorum. Dikmeci yanıtlıyor: “Evet, şeklimiz Mor ve Ötesi ve Redd’e yakın. İkimiz de çok dinleriz. Redd tekrar daha seyrek dinlediğimiz bir küme ancak Türkiye’de bu işi en uygun yapan kümelerden oldukları için Mor ve Ötesi’nin tahminen bizde yani dokunduğu yerler vardır elbette.”

Dikmeci, piyasada müzik yapan çok fazla insan olduğunu fakat genel olarak bir mana kaybının yaşandığını söylüyor. Şöyle devam ediyor: “İdeolojilerde büyük bir mana kaybı yaşandı. Mana arayışıyla ilgili bir kayıp yaşandı. Kişiselleşme ağırlaştı. Tüketim toplumunda birtakım şeyler çok çabuk tükeniyor.” Kelamı Çelebi alıyor, şöyle devam ediyor: “Mor ve Ötesi’ni konuştuk, yıllar evvel ortaya koydukları müziklerin gibisi bile bugün çıkmıyor. Beşerler da bu motivasyonla, bu vizyonla hareket etmiyorlar. Elbette genelleme yapmak yanlış olur ancak birden fazla günü kurtarmak gayesiyle yapıyor.”

Dikmeci kaldığı yerden devam ediyor: “Müzik bizim hayatımızdaki en büyük şey. Biz kalıcı olma derdi taşıyoruz. ‘Bu küme hakikaten yeterli müzik yapıyor’ cümlesini duymak bizim için çok kıymetli.”

‘ADALETSİZLİĞE GELEMEYİZ’

Grubun müzik kelamlarını Dikmeci ve Çelebi birlikte yazıyor. Müzik kelamlarına baktığınızda, lirikal kaliteyi ve yer yer toplumcu bakışı, isyan damarını hissediyorsunuz.

Mayıs ayında Orta Doğu Teknik Üniversitesi’ndeki İhtilal Stadyumu’nda, akabinde Bilgi Ünirversitesi öğrencileriyle dayanışma için Bilgi Üniversitesi’nde küçük konserler de verdiler. “Kırmızı çizgilerimiz var” diyor, Dikmeci. Şöyle devam ediyor: “İkimiz de adalet duygusu çok ağır olan insanlarız. Adaletsizliğe hiç gelemeyiz. Kendi kişisel hayatlarımızda da böyleyiz. Tanıdığımız ya da tanıdığımız birine olan bir adaletsizlik bile rahatsız ediyor. Çok duygusal olup çok adalet hissiyle da yüklü olduğun vakit birazcık bu türlü isyankâr olma isteği uyandırıyor.”

Sevdikleri kümelerin da bu türlü duruşu olduğunu söylüyor Dikmeci, örnek veriyor, “Mor ve Ötesi, Nirvana, Alice in Chains… Hepsi aslında hepsi isyan çığlığıydı. İnsanları harekete geçirmeye çalışıyorlardı. Türkiye çok umutsuz bir periyottan geçiyor. Bilhassa bizim jenerasyon için söylüyorum bunu. Bir anda her şey çok berbata gitmeye başladı ve tesirini üzerimizde görüyoruz. Bizim için acı verici oluyor. Bu acıyı seslendiriyoruz. İnsanları harekete geçirici bir müzik yapmayı istiyoruz” diyor.

Çelebi de “Sanatçının bir duruşu olmalı” diyor. “Her şeyden evvel bir fikri olmalı” diyor ve ekliyor: “Bir şeyleri anlatmak istiyorsa sanatçı o anlatacağı şeye de inanması gerekiyor. Bir şeyi inanmadan yapıyorsa sanatçı, topluma bunu da aktaramaz.

‘HOR GÖRÜLENLERE…’

Dikmeci ve Çelebi’nin yolları birinci olarak “Arada Kaldık” kümesinde kesişiyor. İki üç yıl o kümeyle birlikte devam ediyorlar ve akabinde Son Kalanlar ortaya çıkıyor. Kümenin ismini nasıl buldunuz diye soruyorum, kümenin gitarcısı Orkun Çelebi yanıtlıyor: “Bizim evvelki kümemizde da birlikte yaptığımız son müziğin ismiydi. Orada da müziklerin birçok ikimizin yaratıcılığından çıkıyordu. Kümenin artık bitmeye yaklaştığı devirlerdi. Dağılma evresinde da biz bu kümesi kurduğumuzda bizim belirli bir kitlemiz olsun istedik. O kitle de, ötekileştirilenler, hor görülenler, dışarıda bırakılanlardan oluşsun istedik. Birebir vakitte işini âlâ yapan, kaliteli, Türkiye’de rock müzikle ilgili de ‘Son kalanlarız’ demek istedik.”

İkiliye en büyük takviyesi prodüktör, prodüktör, bestekar, piyanist, aranjör Genco Arı veriyor. Onlar da Arı’ya büyük hürmet duyuyor.