Bulaşıkhane nerede?

Bir düşünün restorana gittimizde, hangimiz bulaşıkların yıkandığı yeri merak ederiz ya da bulaşıkçıları… Bulaşıkhane nerede sanki; aşağıda mı? yoksa bu katta mı? mutfak kısmında mı? diye sorduğunuzu hatırlıyor musunuz? Hayır! Morris Panych’in yazdığı ve Işıl Kasapoğlu’nun yönettiği “Bulaşıkçılar” isimli oyun yakın vakitte prömiyer yaptı.

Burası bir bulaşıkhane, restoranın altında, burada üç bayan bulaşıkçı çalışıyor, biz oyunun sonlarına yanlışsız dördüncü bayan bulaşıkçıyı da tanıyoruz ancak kısa sürüyor onun öyküsü. Aslında sıkıntı bayan ya da erkek olmaları değil, asıl sorun sınıf sıkıntısı…

‘Neden Tiyatro’nun en hoş karşılığı burada gizli aslında. Bizi bize anlattığı için, aynaya bakabildiğimiz için…

Son vakitlerde moda bir kelam var tekrar toplumsal medyada sık sık paylaşılan “eskiden mi hoştuk, yoksa eskiler mi güzeldi” diye… Tekrar kendi öykümüzü yazmalı tahminen de, tabiata sığınmalı, biraz etrafımıza bakmalı… Artık yanlışa dur demeli, yeri geldiğinde de ezilenlerin sesi olmalıyız işte o vakit gerçek şuurlu bir toplum olabiliriz.

ÜÇ BAYAN…

“Bulaşıkçılar” yeri geldiğinde susmamayı öğreniyor. Bu üç bayan “Bulaşıkçı’lar”, görünmeyenleri görünür kılıyor. Absürt mizah ve çarpıcı gerçekliğin iç içe geçtiği bu oyun, seyirciyi sistemin kıyısında sıkışmış bayanların hem trajik orta orta ise komik dünyasına gerçek bir seyahate çıkarıyor.

Az konuşarak hatta az hareket ederek nasıl bu kadar yeterli oyuncu olunurun karşılığı oyunda ustada gizli. Şebnem Sönmez usta oyunculuğuyla en büyük alkışı alıyor. Özge Özpirinçci yaklaşık bir buçuk saat sergilediği performansıyla oyunu daima yukarda tutuyor.

Günümüze yani yukardakilere atılan taşlar metine ustalıkla yerleştirilmiş. Her atılan taşa uzun uzun alkışlar ise çok yakışıyor.