78. Cannes Film Festivali bu gece son bulacak: Gerçeğin sineması

Ana seçkinin en kıdemli, en çok ödül kazanan direktörleri Jean-Pierre (1951) ve Luc (1954) Dardenne kardeşler, yeniden alabildiğine gerçekçi, sağlam ve güçlü bir sinemayla yarışıyorlar. “Genç Anneler” (Jeunes mères), Belçikalı ikilinin o kendilerine has gerçeğin sineması cinsindeki çalışmalarından taptaze, sıcacık bir örnek getiriyor. Üstelik bu kere, günümüzün gerçeklerine ışık tutarken gelecekten güya daha fazla umutlu, optimist gözükmekteler.

İzini sürdükleri, kimi daha çocuk yaştaki beş genç kız bekâr annenin kesişen küçük/büyük problemlerini, hem abartmadan hem de perde gerilerini görmezden gelmeden samimiyetle izleyicileriyle paylaşıyorlar.

Devletin toplumsal yardım kurumları aracılığıyla vermeye çalıştığı dayanak, doğal olarak yetersizdir fakat çok da gerekli ve değerlidir. Zira bir kısmı aileleri ya da bebeklerinin babaları tarafından reddedilmiş, terk edilmiş olan bu kız annelerin uyuşturucu ve alkol bağımlılığına dek giden problemlerinin temelinde yoksulluk ve aile içi gerginlikler vardır. Toplumsal adalet, gelişmiş varlıklı toplumlarda bile gereğince sağlanamamıştır. Dardenne’lere 1999’da birinci kere Altın Palmiye kazandıran “Rosetta” örneğindeki üzere, yeniden ödül merasiminden yalnızca bir gün evvel sunulan “Genç Anneler”i de emsal bir heyecanla izleyip alkışlasak bile, Dardenne kardeşlerin, Altın Palmiye’yi üçüncü defa alabileceklerini sanmıyorum.

Ancak sinemadaki gencecik kız oyuncular, inandırıcı sağlam yorumlarıyla (tıpkı çeyrek yüzyıl evvel Rosetta karakterini canlandıran ve birkaç ay evvel vefat eden Émilie Dequenne gibi) en yeterli bayan oyuncu mükafatını birlikte alabilirler.

Aslında birçok sinemada başarılı yorumlarıyla dikkati çeken genç, hatta çocuk oyuncular için, tahminen de junior palmiyeler ismi altında farklı bir kategori öngörmek gerekecek!

Sineması yeniden son günlerde sunulan Çinli genç direktör Bi Gan (1989) da üçüncü sineması olan “Resurrection” ile ismini ödül listesine yazdırabilecek özgünlükte, ağır ve savlı bir sinema imzalamış.

Simgeler, göndermeler, aforizmalar içinde boğulmaktan kurtulabilen yorgun şenlik izleyicileri için, çarpıcı görselliği ve argümanlı içeriğiyle farklı bir distopik bilimkurgu örneği olan “Resurrection”, çok istikametli bir dehanın yaratıcı çılgınlığının çarpıcı eseri olarak da tanımlanabilir. Birinci sineması “Kaili Blues” ile on yıl evvel Locarno şenliğinde keşfedilen Bi Gan’ın, önümüzdeki yıllarda da Altın Palmiye adayı olarak önümüze geleceğini rahatlıkla öngörebiliriz.

Juliette Binoche başkanlığında, ortalarında Meksikalı Carlos Reygadas ile Koreli Hong Sangsoo üzere yaratıcı direktörlerin de bulunduğu ana heyetin önüne cuma akşamı gelecek olan son aday, bağımsız Amerikan sinemasının özgün ismi Kelly Reichardt (1964), şimdi izleyemediğimiz “The Mastermind” ile ödül listesine ismini yazdırabilecek potansiyeli olan özgün bir bayan direktör. Richard Linklater ile birlikte, bu yıl yarışlı ana seçkide cok güçlü bir ses getiremeyen Amerikan sinemasına nefes aldırabilirler.

Genç isimlerin ve bayan direktörlerin yüklü olduğu bu geniş ve varlıklı yelpaze içinde, son gün yarışan “Mastermind” kadar, birinci izlediğimiz adayı da unutmamak gerekir. Alman sinemasını temsil eden genç bayan direktör Mascha Schilinski’nin (1984) çektiği ikinci sinema olan “Sound of Falling” de ödül alabilecekler listesinde.